Aflevering 1, 14 okt. 2020: DER MANN OHNE EIGENSCHAFTEN 1
Daar zijn we weer! Gisteravond werd mijn Vooravond weer eens verpest door Jort Kelder. Zoals bekend is bretel-Jort innig bevriend met onze premier MOE, de Mann Ohne Eigenschaften. Rutte maakt strandwandelingen met zijn vriend Jort (Dor Hout adept en lid van de anti-ouderenpartij Snoeihard), en soms schalkse zeiltochtjes over aalglad water. Jort zat er vanwege een ‘tafelgesprek’ over de vandaag ingaande Lockdown Light. Nederland spatte teveel uit de afgelopen tijd. En nu zitten we met de gebakken peren. Raad volkje, die Nederlanders. Hebben schijt aan alles. Heel Nederland is een soort Tegenpartij: “Samen voor ons eigen. Laat de rest de rambam krijgen.”
Do you remember? Op 7 juli schreef ik de 51e en laatste column van mijn reeks HET ZWARTE GAT, gestart op 18 mei. Aan een 51 dagen durende odyssee vol gevaren en fatale vrouwen was een einde gekomen. Corona heerste en nieuwe wetgeving had daarvoor, met ingang van Hemelvaart 2020, het leven voor de ‘overjarigen’ voorgoed veranderd. Het leven werd een doodlopende steeg. Een Cul-de-Sac. Ik schreef:
“Vanaf Hemelvaart verandert mijn leven totaal. Nu de regering, na voorstellen van het RIVM en onder druk van de actiegroepen Dor Hout (Marianne Zwagerman) en Snoeihard (Jort Kelder) de WOO (Wet Overplaatsing Overjarigen) heeft aangenomen, is elke escape voor 70-plussers uitgesloten. Gisteren ontving ik via de Berichtenbox van de Overheid het bericht dat ik 21 mei a.s. (Hemelvaart) rond 7.00 uur ’s ochtends zal worden opgehaald door een van de vele vrijgekomen arbeidsmigrantenbusjes om te worden overgebracht naar de ROU (Regionale Opvang Unit). De regeling geldt voor iedereen die voor 1950 geboren is. Voor mij betekent dat, dat ik met duizenden andere leeftijdsgenoten, vanaf die dag mijn dagen zal slijten in voetbalstadion De Koel in Venlo.”
Aan
dat leven kwam verrassend snel een einde. Mijn ontsnapping uit deze
mensonterende detentie leidde uiteindelijk tot een enerverende zwerftocht met
neef Ab Hofman en Willem van Lit en de Franse Eddy Bellegueule. Aan het einde
van deze dodenrit vielen we afgepeigerd in de armen van onze echtgenotes:
Ariadne, Vayacondios en Penelope.
De laatste zin van mijn column moest wel een teken zijn, dat het het einde niet het echte einde was. Lees mee: “Penelope tikt me op de schouder. “Er staat iemand op het raam te tikken”, zegt ze. “Hij wijst naar jullie. Ken je die man soms?” Voor het raam staat Eddy. Eddy? Ja, het is ‘m. Eddy Bellegueule! En achter hem, op straat, blinkt zijn vuurrode Lamborghini. Zonder die twee blonde snollen voorin. Requiem for a dream… Het wordt me zwart voor de ogen. Een nieuwe odyssee? Ik zie Het Zwarte Gat…”
Maar
nu. Nieuw licht aan het einde van de tunnel. Want vanaf vandaag zal ik
regelmatig weer een nieuwe column schrijven. De subtitel is DECAMERONE. Het zal
een soort raamvertelling worden.
De oorspronkelijke Decamerone, geschreven door de Italiaanse auteur Giovanni Boccaccio (1313-1375) bestaat uit honderd novellen. Ze worden verteld door drie mannen en zeven vrouwen tijdens een veertien dagen durend verblijf op een buitenplaats. Ze zijn op de vlucht voor de pestepidemie die vernietigend huis houdt in Florence. Het boek is populair vanwege zijn pittige humor en spot met geestelijkheid en gezagdragers. Ook sommige licht erotische verhalen spreken het volk aan. Daarnaast is het een opvallend zorgvuldig geconstrueerd boek met alle verhalen passend in een raamvertelling. Het manuscript dateert uit 1353. In Nederland geniet het nauwelijks nog bekendheid. Wat niet verbaast. Want we inmiddels verschrompeld tot een ontleesd, bijna analfabeet volk.
Nu
het corona-beleid weer is aangescherpt heb ik opnieuw een reden om vanuit mijn
hol, het zwarte gat van de zelfgekozen quarantaine, naar de nieuwe
ontwikkelingen te kijken. “Fasten tour seatbelts!”
